Siyah

İstanbul ile beraber ağlıyoruz.Gözyaşlarımı en iyi saklama yolu.Gökyüzünden inen yağmur damlaları yüzüme çarparken , gözyaşlarımı da saklıyor.Bilmiyorlar , anlamıyorlar ağladığımı.Sessizce ağlıyorum , haykırmadan , gizlice ağlıyorum.Ruhumu bedenimden ayırıyorum.Özgür bırakıyorum.Fırtınalar da boğuşuyor , çaresizce kaçmaya çalışıyor.Uzaklaşmak istiyor.Gitmek istiyor.Bir veda daha yaşamak istemiyor.Feryat etmek istiyor , isyan etmek istiyor.HAYIR ! diye avazı çıktığı kadar bağırmak istiyor.Yüreğim sıkışıyor , kaybediyorum. Sanki ellerimin arasından kayıp gidiyor tutunmak istediklerim.Sanki hiçbir biçare yalnızlık yokmuşcasına gitmek istiyorum.

Ve sonra derin bir nefes alıyorum , hala yaşamda olduğum farkına vararak.Dipteyim ve yeniden yüzeye çıkmak için hareket ediyorum.Beni ne bekliyor , nereye ulaşacağım hiç düşünmeden.Belki güneş ısıtacak yüreğimi , belki de en büyük fırtınaya yakalanacağım.Bilmeden , yeniden çabalıyorum.
Bomboş bir vadinin ortasına düşeceğim.Yeniden inşaat edeceğim.Hayatımı , hayallerimi , planlarımı.hepsine yeniden başlayacağım.Yeniden kaybetme korkusu saracak tüm bedenimi , ruhumu.Belki de yeniden kaybedeceğim.Yeniden derin , simsiyah kuyuya düşeceğim ve yeniden mücadeleye başlayacağım.Ya da bu sefer son olacak , derin bir nefes vereceğim son kez.

Beyaz

Rüzgarı hissetmek...Özgürce alabildiğine ilerlemek.Kendini bırakmak.Uçabilmek.Zamansız , düşüncesiz , resimsiz.Rüzgarla bir olmak.Ahenkle dans etmek.Koşmak.Pervasızca koşmak.An olmadan.Yorulmadan.Korkusuzca atılmak.
Seninle bütünleşiyor ruhum.Gözlerimi kapattığımda sen varsın.Sana doğru uzanıyor kollarım.Sonra korkuyorum.En güzel halin bu senin.Özgür , hırçın , bilinmez.