Anneler Günü!

Ah yine güzelim Mayıs ayı geldi!! Gerçi benim için Haziran ayı da kabus ya neyse."Anneler Günü" ticarete döküldü döküleli her yer afiş , her yer reklam kokan hareketler dolu!Ünlü markaların ah anneleriniz şöyle , anneleriniz böyle.Onlar olmasaydı aslında siz bir hiçsiniz! Alt metin benim için tamamen bu ! Peki 10 yaşında annesini kaybetmiş ben ve benim gibi çocuklar? ya da hiç annesini tanımamış çocuklar ? ya da hayatını cehenneme çeviren annelere sahip çocuklar ? Biz kimin umurundayız acaba ? He birilerinin umurunda olmak çok mu önemli ? Tırtttttt...

Hayır işte tırt değil!!! insanoğlu açtır her daim.Paraya, kıyafetlere , iyi bir iş kariyerine ne bileyim yakışıklı bol paralı kocaya, sıfır beden mankenlere taş çıkartan hatunlara falan filan bu liste uzar da uzar.Benim açlığım ise karşılıksız , menfaatsiz sevgi seli.Kendimi bildim bileli bunu arıyorum henüz kavuşamadım ama olacak ya olacak inanıyorum yani!!!

Böyle zamanlarda dip depresyon yaşıyor nedensiz ağlama krizlerine girmek istesem de ağlayamadığım için asabiyete bağlıyorum.Bu sefer de kimseyi kırmayayım diye herkesten kaçıyorum.Hey hey heyyy nasıl bir döngü bu anlamış değilim!! Bu yıl 40 yaşına basacağım ve hala hayattan beklentilerim,dileklerim bitmedi.Hala bir şeyleri keşfetmeye çalışıyorum.Ama öte yandan da diyorum ki "Lan! beni sevecek olan neredesin?!! Çık ortaya da bu hayatın dibine vuralım en güzelinden."

Annesiz büyümeyi nasıl anlatsam bilemiyorum.Çünkü bir anne ile büyümek nasıl bir şey bilmiyorum.Ama mesela şunu biliyorum.Genç kız ilk regli olacağı zaman annesi daha birkaç yıl önceden onu hazırlar! Ağda fasılları anne ile başlar! İlk aşk acısı anne ile sarılarak ağlayarak atlatılır.Kabus gördüğünde annenin kollarına saklanılır.Bunları nereden biliyorum? Arkadaşlarımın laf arasında sanki çok sıradan muhabbetlermiş gibi anlatmalarından!

Belki de bu yüzden ruh eşimi aramaya başladım! Annem hayattayken de sanırım yeterince sevgisini alamadım.Büyüdükçe derin yaralar açan bir zaman dilimi yaşadık kendisi ile.Yine işte insan anne demeyi özlüyor!

Belki benden çok daha kötü durumlar yaşayanlar var.Annesi ile ailesi ile bilemiyorum.Ama insanoğlu kendi hayatını hep daha değerli sanıyor :)) Halbuki o kadar küçüğüz ki.O yüzden benimle menfaat uğruna arkadaşlık yapanlara ya da arkamdan atıp tutup sonra yüzüme gülenlere çok kızıyorum! Benim derdim bana yeter!
Benim özlemlerim bana yeter!! Kimseyi takmamayı sanırım 5 yaşında öğrendim.Kendi içimde fırtınalar yaşamayı.Bir gün fırtınaların dindiği limana demir atacağım! Belki tek belki ruh eşimle...

Her neyse herkesin "Anneler Günü" kutlu olsun!!! Anne olanların , anneye sahip olanların ve annesizliği yaşamış,eksikliğini her daim hissedenlerin !!!!