Babalar Günü Yürek Acısı.

Yüreğiniz , en çok sevdikleriniz yanınızda olmayınca acır.Tüm dünya 'ya meydan okurcasına cesur olabilirsiniz.Tüm engelleri aşabilirsiniz.Belki de hiç kimsenin üstesinden gelemeyecek bir hayatı yaşıyor olabilirsiniz.Ve bu hayat mücadelesinde varlığınızın en büyük destekçisi kendiniz olabilirsiniz.
Ancak yastığa başınızı koyduğunuz da , yüreğiniz acır.Sevdiklerinizin yokluğunu sessizlikte anlar ve bir kerecik dahi olsa onların sesini duymak için yalvarırsınız.Son bir kez ! diye.
Güçlüsünüzdür , belli etmezsiniz.Ne hayata karşı ne de çevrenize karşı.Hep bir kürek çekersiniz.Ama içiniz yanar hemde çok yanar.Nefessiz kalırsınız.Alamazsınız o nefesi.Bazıları vardır ki gözyaşlarını bile akıtamaz.Yürek acısına tuz olur o akıtamadığı gözyaşları.Daha da yanar yüreği.
Ve kendi dünyanızın cehennemini yaşarken , suçlayamazsınız cennette olanı.
Hiç kolay değil.Biranda babasız , evlatsız kalmak.Evladını kaybedenler "Bu acı benzemez hiçbir şeye " derler.Bilmiyorum , yaşamadım.Umarım ki bu acıyı yaşamam.Ama bir babayı kaybetmenin acısını yaşadım.Hiç beklenmedik biranda kaybettim babamı.Benim dayanağımdı babam.Benim için en cesur savaşcıydı.Kraldı benim babam.Dünyanın en güçlü adamıydı benim için.Ve yaşama veda ederken bile tek düşündüğü bendim."Kendine iyi bak dilek , ben gidiyorum" İşte son sözleriydi bu bana...Yıllar geçti.Çok uzun süren geceler geçti.Çok acı dolu zamanlar geçti.Ve hep bu sözler aklımdaydı.Bu hayata karşı duruşum da en küçük sendeleme yaşarken , bu sözlerden güç aldım kendime.
Babamı kaybettikten birkaç yıl sonra komşumuz söyledi.Babam ölmeden birkaç ay önce söylemiş " Ben kızıma güveniyorum.Yarın öbür gün hayata gözlerimi yumarsam Dilek başarır.O güçlüdür"
Bu sözleri duymakta yıktı beni.Daha çok küçüktüm ve hayata karşı durmam gerekiyordu.Savaşmam gerekiyordu.Küçücük bir kıza güveniyordu babam.Ve onu haksız çıkarmamak zorundaydım.Bu yaşıma kadar mücadele dolu bir hayat yaşadım.Ve her anında babamın mirası olan bu cümleler ile durdum ayakta.Kimine uzun gelir tam tamına 20 yıl.Ama bana sorsanız daha dün kaybettim ben o koca adamı.
Her babalar günü daha çok yanar içim.Ama diyemem , söyleyemem.Çünkü benim cehennemim , başkasının cennetidir o gün.
Ve şimdi biranda yüzlerce çocuk babasız kaldı.Belki en büyük desteği birbirlerinden alacaklar.Birbirlerinin yürek acısını paylaşarak acılarını hafifletmeye çalışacaklar.Çok zor gelecek , toprağa gömdükleri krallarını ziyaret etmek.Ama birbirlerine teselli verecekler.Belki de el ele gidecekler , bir karış toprakta yatan babalarına.
Öte yandan her yerde Babalar Günü reklamlarını görecekler.Daha çok küçük oldukları için belki nefret ile tanışacaklar.Belki büyüdüklerin de o nefreti affedecekler.Ama şuanda öfke duyacaklar.Her şeye , herkese.
Keşke bu yıl babalar günü babasız kalanlar için kutlansa.Onların duygularına empati kurarak kutlansa.Keşke , "babasız kalmanızın acısı bizlerin de yüreğinde.Acınıza ortağız" dense.Bu cümleler acıyı yok etmez ama yüreklere nefret yerine sevgiyi koyar...